یکی از عاداتی که معاویه داشت، این بود که مخالفین را تحمّل نمی‌کرد و به هرقیمتی می‌خواست آنها را با خود همسو کند.(برخلاف امام علی (علیه السّلام) که به نوعی آزادی بیان و عقیده اعتقاد داشتند و مخالفین و افراد ناهمسو، به راحتی در اطراف ایشان آمد و شد می‌کردند، مانند خوارج، سعدبن ابی وقّاص، عبدالله بن عمر و . .)
معاویه وقتی از تطمیع افراد مخالف ناامید می‌شد، آنها را تهدید می‌کرد و اگر تهدید جواب نمی‌داد، آنها را می‌کشت.
از مخالفان معاویه، حجربن عدی و یارانش بودند که وقتی لعن بر علی (علیه السّلام) را می‌شنیدند، آن را بر لعن‌کنندگان برمی‌گرداندند.[1]وقتی معاویه از همنوایی آنان به صورت مسالمت آمیز ناامید شد، آنان را تهدید کرد، عده‌ای از اصحاب حجر ترسیدند و از مخالفت دست برداشتند امّا حجر و باقی اصحابش دست از مخالفت برنداشتند و در نتیجه معاویه آنان را به شهادت رساند.
[1] دقت شود که مخالفت حجر بن عدی و یارانش، عملی نبود، بلکه در همین حد بود که لعن بر حضرت علی (علیه السّلام) را تحمّل نمی‌کردند.
درباره این سایت