اگر یک انقلابی باشید، احتمالا پس از بیان انتقادات انقلابی خود، با این سخنان روبرو شده‌اید:
"این چرفیه!"
"زشته آقا!"
"از یک فرد مذهبی مانند شما بعید بود"
"از یک طلبه که لباس دین پوشیده، انتظار نداشتیم که مرتکب این بی اخلاقی‌ها شود"
و
طوری حرف می‌زنند که انگار به یکی از مقدسات الهی جسارت کرده‌ایم.
جالب این است که در حین مطالعه‌ی سیره‌ی اهل بیت (علیهم السّلام)، اوّلین جایی که با چنین برخوردی مواجه شدم، اوّلین نامه‌ی معاویه به امام حسن (علیه السّلام) بود و این روش در بسیاری از مکاتبه‌های معاویه با امام حسن (علیه السّلام) مشهود است.[1][2]
به بخشی متن نامه‌ی معاویه خطاب به امام حسن (علیه السّلام) توجّه کنید:
"دیدم که تصریح کردی در متهم کردن ابوبکر و عمر و .، بدم آمد ازاین که این کار از تو سربزند، تو نزد ما متهم و بدنام نیستی، گناه‌کار و پست نیستی، دوست دارم حرف‌های محکم بزنی و ."
جمعبندی: در بیان صریح حق، به امام حسن (علیه السّلام) اقتدا کنیم و فریب حرف‌های مقدس‌نمایان را نخوریم.
[1][1] حالا اینکه چرا معاویه در جنگ روانی مقابل امام حسن (علیه السّلام) تغییر روش داده است، جای بحث دارد. این علل به ذهنم می‌رسد:
1- کاهش نفوذ اجتماعی امام حسن (علیه السّلام)
2- افزایش نفوذ اجتماعی معاویه
3- رشد معاویه در جنگ روانی (کلّا هرچه تاریخ جلوتر می‌رود انگار معاویه کامل‌تر میشود و عمرو بن عاص بینیازتر میشود، به طوری که در اواخر دوره‌ی همراهی آنها، معاویه خلاف نظر عمرو بن عاص حرف می‌زند یا عمل می‌کند و درستی نظر خود را به رخ او می‌کشد. شاهد دیگر بر این قضیه، این است که معاویه قبل از جنگ صفین قصد استفاده از تقدس ابوبکر و عمر را داشت، امّا خیلی موفق نبود و نتوانست در ظاهر، استفاده بکند.(رک: وقایع قبل از جنگ صفین)
[2] رک: موسوعه التاریخ الاسلامی، ج5، صص: 447، 448، 450، 451، 483، 484،
درباره این سایت